دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت ***ما را شکار کرد و بیفکند و بر نداشت
خاقانی
علاقه یک آدم به آدم به آن حد می رسد که حاضر است تمام دنیا را بدهد تا فقط جواب سلام یک آدم دیگر را بشنود. حد و نهایتی برای علاقه و دوست داشتن یک آدم نسبت به یک آدم قابل تصور نیست. حالا می شود فکر کرد خدا با آن عظمتش چقدر ما را دوست دارد. حتی تصور این دوست داشتن هم آدم را لبریز می کند. خدا بزرگترین عاشق است. اگر غم و غصه را برای او متصور شویم چقدر برای ما بنده­هایش غم و غصه می خورد.
حالا اگر قبول کنیم خدایی هست که این قدر ما را دوست دارد پس دلیلی ندارد برای حوادثی که برای ما اتفاق می افند و از اختیار ما خارج است، غصه بخوریم. زیرا با این نگاه خدا که بی نهایت ما را دوست دارد برای ما این را خواسته است. پس همیشه شادیم و امیدوار به آینده. امیدوار به لطف او و فردایی بهتر.