مشتاق هايي هستند كه مي‌سوزند و با صميميت و درد و رنج مي‌پرسند چه كنيم كه براي خدا باشيم؟چگونه در خودمان عشق و ايمان بسازيم؟
از كجا و با چه وسيله‌اي مي‌توانيم حركتها را و محركها را كنترل كنيم؟و از راه نزديك به مقصود برسيم؟اينها خيال مي‌كنند كه بايد در خودشان عشق بسازند و يا حركتي ايجاد كنند، غافل از اينكه اين همه را دارند. تمامي وجودشان سوز و شور است. تمامي وجودشان حركت است. مگر از صبح تا شام بي‌كار هستند؟ و مگر اين همه رنج و كار بدون عشق و نيرويي جوشنده امكان دارد؟ما عاشق آفريده شده‌ايم و نه تنها عشق، كه حركت را، كه فعاليت را با خود داريم.ما عاشق آفريده شده‌ايم.عشق را داريم، ولي معشوق‌هامان را انتخاب مي‌كنيم. عشق هميشه هست...

برگرفته از کتاب صراط علی صفایی حائری(عین-صاد)