موضوع زندگي و مرگ را من سال ها است كه براي خودم حل كرده ام و با هيچ كدام مساله ئي ندارم . انسان كاملا برحسب تصادف به دنيا مي آيد اما مرگش حتمي است . و همين مقدر بودن مرگ است كه به زندگي معني مي دهد. انساني كه دانسته زيسته و لحظه به لحظه عمرش معني داشته آبروي جامعه ، پشتوانه سربلندي ، و بخشي از تاريخ يك ملت است حتي هنگامي كه محيط او به درستي دركش نكند. من به خاموشي تقديري جسم او اشك نمي ريزم . حضورش حرمت آموخت و لاجرم غيابش به اين حرمت ابعاد افسانه ئي مي بخشد."
احمد شاملو، 1369
شايد اگرت توان ِ شنفتن بود
پژواکِ آواز فروچکيدن ِ خود را در تالار خاموشِ کهکشانهاي ِ بی خورشید
چون هُرَّست ِ آوار دريغ
میشنیدی :
(کاش کی کاش کی کاش کی
داوری داوری داوری
درکار درکار درکار درکار...)
اما داوري آن سوي ِ در نشسته است، بيرداي ِ شوم ِ قاضيان.
ذاتاش درايت و انصاف
هياءتاش زمان. ــ
و خاطرهات تا جاودان ِ جاويدان در گذرگاه ِ ادوار داوري خواهد شد.
بدرود!
بدرود! (چنين گويد بامداد ِ شاعر:)
رقصان ميگذرم از آستانهي ِ اجبار
شادمانه و شاکر.
از بيرون به درون آمدم:
از منظر به ناظر.
نه به هياءت ِ گياهي نه به هياءت ِ پروانهئي نه به هياءت ِ سنگي نه به هياءت ِ
برکهئي، ــ
من به هیئت " ما " زاده شدم
به هیئت پرشکوه انسان
...
دستان ِ بستهام آزاد نبود تا هر چشمانداز را به جان دربرکشم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بَدر ِ کامل و هر پَگاه ِ ديگر
هر قلّه و هر درخت و هر انسان ِ ديگر را.
رخصت ِ زيستن را دستبسته دهانبسته گذشتم دست و دهان بسته
گذشتيم
و منظر جهان را
تنها
از رخنهي ِ تنگچشميي ِ حصار ِ شرارت ديديم و
اکنون
آنک دَر ِ کوتاه ِ بيکوبه در برابر و
آنک اشارت ِ دربان ِ منتظر! ــ
دالان تنگی را که در نوشته ام به وداع راپشت مینگرم :
فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه بود
اما يگانه بود و هيچ کم نداشت.
به جان منت پذيرم و حق گزارم!
(چنين گفت بامداد ِ خسته.)
شاملو
71.8.29
قطعه ای از شعر " در جدال با خاموشی " با صدای گرم شاملو در پنجمین سالگرد از دست دادنش تقدیم به شما