 دست اندرکاران
  
Archive
|
[ پنجشنبه، فروردین ۲۰، ۱۳۸۳ ] :: [ Ghazale ]
وای خدای من ! اینجا چه خبره ؟
اینجا یه وبلاگ دسته جمعی ؟ یه وبلاگ دانشجویی ؟ یا میدون جنگ ؟ خودتون میدونین دارین چی کار میکنین و چی مینویسین ؟ آره ؟ میخونین نوشته هاتونو ؟ همه مات و مبهوتن که چرا همه چی تو این دو روز زیرو رو شده ، هر بار که صفحه رو باز میکنی فقط توهین و توهین و توهین و توهین ... اونقدر که دوست داری زودتر ضربدر اون بالا رو بزنی و دیگه اینجا رو باز نکنی ولی باز فردا که میای سراغ این صفحه یه حرف تلخ دیگه ... چقدر خراب کردن ِی چهرهء دیگران کار راحتی ِ ؟ چقدر تیشه برداشتن و به ریشهء دوستیها زدن کار قشنگی ِ ، نه ؟ چقدر بد گفتن و بد گفتن و بد گفتن و فقط سکوت شنیدن شیرین ِ ، نه ؟ چقدر نابود کردن ارزشهای قدیمی و کهنه دلنشین ِ ؟ چقدر پست جلوه دادن دیگران دوست داشتنی ِ ، نه ؟ ... دلم میخواست اینبارم سکوت کنم ، کاری که همیشه کردم ... همیشه که فقط شنوندهء تلخیها بودم ، همیشه که بهترینا رو دادم و بدترینا رو هدیه گرفتم ، همیشه که به خاطر شناختا و برداشتا و داوریها فقط بغض کردم ... همینکارم میکنم ولی در مقابل این همه حرف و این همه دلخوری یه حرف کوچولو با شما ... ؛ اینبارم مثل همیشه ، با همون داوریها ... شاید بهتر این بود که تیکه تیکه حرفای این دو روزو پیست میکردم و در مورد اون چه مربوط به من ِ حرف میزدم ولی مطمئنن نتیجش چیزی نمیشه جزء تکرار حرفا و برداشتای گذشته ،،، فقط یه توضیح کوچولو ... تمام بحثا از پابلیش کردن حرفای دکتر شریعتی و کامنتای مربوط به اون متن و تصمیم Admin به پاک کردن کامنتای بی نام و نشون شروع شد ... متاسفم که بار دیگه مورد یه قضاوت ناعادلانه قرار گرفتم ... این وبلاگ مثل هر وبلاگ دسته جمعی سرپرستی داره و من مثل بقیه و مثل شما اینجا فقط یه عضوم که در حد خودش حق رای و نظر داره ؛ همین و همین ؛ اگه تصمیمی گرفته میشه با نظر همهء بچه ها و نهایتن صلاح دید ِ سرپرست این وبلاگ مثل اونچه تو تمام وبلاگای گروهی اتفاق می افته ...... کاشکی حداقل کامنتا و نوشته ها رو کامل میخوندین ... من از پاک شدن کامنتای بدون نام و نشون و چرا و چی جوریش خبری نداشتم و ندارم ، فقط مثل بقیه نظرمو گفتم که با پاک شدن کامنتا در صورتی که فقط یه نظر و ایده باشه موافق نیستم کاشکی تو یه وبلاگ گروهی و دسته جمعی هیچوقت این بحثا مطرح نمیشد ... من فکر میکنم کامنت گذاشتن بدون نام و نشون ایرادی نداشته باشه به شرطی که توش کوچیکترین توهینی به دوستی نشده باشه و صرفن یه نظر و ایده باشه ؛ شاید یکی دوست داشته باشه حرفی بزنه ، نظرشو بگه و به هر دلیلی نشونی از خودش نذاره ... ولی اگه کامنت جوری باشه که حتی یه همکلاسی و یه دوست موقع خوندنش آزرده و دلگیر بشه بهتر پاک بشه ؛ ... غزاله | اونم در حالی که کامنت آخر شما مستقیمن به من برمیگشت و من خودم اینو خوب فهمیدم وتنها و تنها کامنتی که در جریانش بودم و هم از نویسنده و هم از اسم و هم از مخاطبش خبر داشتم کامنت متن آخر خودم بود : و خيلی جالبه ! کسانی که از خفقان سياسی و بستن راز نو ديگر روزنامه ها می نالند خود کامنت محترمانه و منتقدانه ديگران را پاک می کنند . آيا جز نوشتن و کپی کردن در عين نفهمی و حسرت خوردن به حسادت حسرت ديگران کاری بلد هستيد . آيا جز منافق و دور قابچين می توان به شما نام گذاشت . بيچاره کسانی که شما دوستشان داريد کاش می دانستند مرتبه دوست داشتن شما انقدر بلند است که جز درد و رنج برای آنها نمی توانيد باشيد . :) که مستقیم به من و نوشته هام بر میگشت ولی فقط خوندم و هیچوقت نخواستم پاک شه ؛این تنها کامنتی بود که از شما دیدم و منتظر بودم متنی که بعدن ازش حرف زدینو پابلیش کنینو من نظرمو اونجا در مورد نوشتهء شریعتی و برداشتای خودم بنویسم ؛ در مورد تیکه ای از حرفای یه استاد بزرگ که صرف قشنگی و نوع خاص دیدیش برای دوستان نوشته بودم ... جدا از هر طرفداری و از هر کینه و دشمنی نظر شخصیمو گفتم و به اندازهء سهم خودم خواستم کامنتا پاک نشه ؛ حالا بعد یه روز این عکس العملا رو میبینم ، واقعن متاسفم به خاطر محکوم شدن به چیزی که ازش بیخبرم به خاطر محکوم شدن به جواب ندادن و پاک کردن حرفا و نوشته هایی که نمیدونم چی بوده ...متاسفم به خاطر ارزشایی که راحتتر از اونچه بشه تصورش کرد لگدمال میشه ... حرف برای گفتن زیاد ولی قدرتش نیست ؛ نوشتن و دفاع کردن تو وبلاگی که حالا دیگه این صفحش پر شده از کلمات و جملات ِ خورد کننده ... اونقدر شنیدن و خوندن این حرفا تلخ که کاری جزء سکوت از دستت برنمیاد ؛ دیدن نتیجهء ارزش و احترامی که در مقابل همه بی احترامیها ، همه فشارا ، همه داوریها و حتی در مرز از دست دادن بهترینا و با ارزشترینا هیچوقت از تو نشکسته ... نمیدونم این وضع آشفته تا کی میخواد ادامه پیدا کنه ... فقط امیدوارم به پاس کلمهء دوستی ، به پاس چهار سال همکلاسی و به پاس ارزشی که حداقل در گذشته وجود داشته و به حرمت تمام دوستایی که به اینجا سر میزنن بس کنیم ... یه شعر خیلی قشنگ از حضرت حافظ که مثل همیشه فقط مینویسم و کپی میکنم ... ای پیک راستان خبر سرو ما بگو ؛ احوال گل به بلبل دستان بگو ؛ ما محرمان خلوت انسیم ،غم مخور ؛ با یار آشنا سخن آشنا بگو ؛ هر کس که گفت خاک در دوست توتیاست ؛ گو این سخن معاینه در چشم ما بگو ؛ مرغ چمن به مویهء من دوش میگریست ؛ آخر تو واقفی که چه رفت ای صبا بگو ؛ آن کس که منع ما ز خرابات میکند ؛ گو در حضورپیر من این ماجرا بگو ؛ آن می که در سبو دل صوفی به عشوه برد ؛ کی در قدح کرشمه کند ساقیا ، بگو ؛ هر چند ما بدیم تو ما را بدان مگیر؛ شاهانه ماجرای گناه گدا بگو ؛ بر آن فقیر نامه ء آن محتشم بخوان ؛ با این گدا حکایت آن پادشا بگو ؛ دلها ز دام زلف چو بر خاک می فشاند ؛ بر آن غریب ما چه گذشت ای صبا بگو ؛ جان پرور است قصهء ارباب معرفت ؛ رمزی برو بپرس حدیثی بیا بگو ؛ حافظ گرت به مجلس او راه می دهند ؛ می نوش و ترک زرق ز بهر خدا بگو . .................................................................................................................................. |